Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ - H μάστιγα του αιώνα

Ώρα: Επτά το απόγευμα

Τοποθεσία: Βγαίνουμε από την κάμαρα του φοιτητή και μεταφέρουμε την έρευνά μας στην Καμάρα!

Ερώτημα: Είναι πολλοί, είναι καλοντυμένοι, στέκονται όρθιοι και μοναχικοί, ατενίζουν στο άπειρο. Τι περιμένουν;

Αλήθεια σας λέω, τους βλέπω κάθε φορά που περνάω, πότε έναν – έναν και πότε περισσότερους, να κάθονται απλά κάτω από την πιο κοσμική αψίδα της πόλης. Αυτή τη φορά σταμάτησα και προσπάθησα να μυρίσω κάτι στον αέρα. Όχι, δεν υπήρχε καμία οσμή που να μαρτυρά πως κάπου κοντά διανέμονταν δωρεάν φαγητό. Αφουγκράστικα προσεκτικά μα δε κατάφερα να εντοπίσω, κάποια συναυλία με ελεύθερη είσοδο εκεί κοντά. Επομένως σε καμία περίπτωση, δεν επρόκειτο για ένα τσούρμο τσαμπατζήδων.

Κάπως έτσι άρχισε να με γρονθοκοπεί ανελέητα ένα κοπάδι από αδιάκριτα ερωτηματικά: Μα καλά τι διάολο περιμένει τόσος κόσμος? Προφανώς κάποιο ραντεβού θα μου πείτε, αλλά εδώ θα συναντήσετε την κυριότερη ένστασή μου. Το ραντεβού θα μπορούσαμε να το ορίσουμε ως μία προγραμματισμένη συνάντηση ανθρώπων σε ένα συγκεκριμένο μέρος, μια ακόμη πιο συγκεκριμένη ώρα. Γιατί λοιπόν όλα δείχνουν πως το πενήντα τα εκατό όσων κανονίζουν μία τέτοια συνάντηση, καταφθάνουν μονίμως αργοπορημένα; Ποιοι είναι αυτοί που αργούν μία φορά στο τόσο και ποιοι είναι οι «επαγγελματίες» του στησίματος; Και σε τελική ανάλυση τις πταίει; Φταις αγαπημένη μου Κωσταντίνα εσύ που αργείς μονίμως, φταίνε όλα τα στραβά κι ανάποδα αυτού του κόσμου που σου συμβαίνουν διαρκώς, ή μήπως έχουνε και οι φίλοι σου, που κάθονται ωσάν άμοιρα ζώα και σε περιμένουν, ένα μερίδιο της ευθύνης;

Οι επαγγελματίες:

Τρέχοντας λαχανιασμένη μέσα στο δωμάτιο, η Κωσταντίνα σκοντάφτει πάνω σε δύο τετράδες μπλούζες (οι οποίες αποτυγχάνοντας στην ωντισιόν για τον ρόλο της απογευματινής της ενδυμασίας, έχουν πεταχτεί στο πάτωμα), και αποφεύγει τελευταία στιγμή την τούμπα βρίζοντας. Έχει αργήσει πάλι και το ξέρει. Βρίσκεται κάπου πολύ πολύ μακριά από το κέντρο, στο οποίο εχει ραντεβού στις εφτά. Φυσικά είναι ακόμη άβαφη, και το ρολόι στον τοίχο την κοιτάζει υπενθυμίζοντας πως είναι ήδη εφτά και τέταρτο. Με την μάσκαρα στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, πληκτρολογεί ένα μήνυμα και προσπαθεί να σκεφτεί μία καλή δικαιολογία. Μα πως είναι δυνατόν να ξεκινάει κάθε φορά τις ετοιμασίες στην ώρα της, για να διαπιστώσει την τελευταία στιγμή ότι δεν έχει ρούχα;

Τα Θύματα:

Την ίδια ώρα ο Ηλίας κάνει ένα μικρό κύκλο γύρω από την Καμάρα για να ξεμουδιάσουνε λιγάκι τα πόδια του. Είναι πολυ αγχωτικός και έτσι του αρέσει να φτάνει τουλάχιστον δέκα λεπτά πριν στο σημείο του ραντεβού, για να είναι πάντα βέβαιος ότι θα είναι στην ώρα του.Τώρα δε μπορεί καν να υπολογίσει πόση ώρα στέκεται μόνος και όρθιος εκεί πέρα παρακολουθώντας κόσμο να συναντιέται και να ξεκινάει για κάποια καφετέρια μέσα σε ένα κλίμα χαράς και ευφορίας. Ο χαρακτηριστικά εκνευριστικός και εκνευριστικά χαρακτηρηστικός ήχος του κινητού του τον βγάζει από τις σκέψεις του. Διαβάζει το μήνυμα: Χίλα συγνώμη, έχει παρκάρει κάποιος πάνω στη στροφή και δε μπορει να στρίψει το λεωφορείο. Θα αργήσω λιγάκι. Κωσταντίνα». Ο Ηλίας χαμογελάει σκεφτόμενος ότι σε αυτό το κορίτσι συμβαίνουν πάντα τα πιο τρελλά πράγματα και, χαρούμενος πλέον αφου όλα δείχνουν ότι το στήσιμο ήταν απλώς θέμα κακοτυχίας, συνεχίζει να περιμενει...

...και αυτοί που αργούν μία φορά στο τόσο.

Εμ βρε Λιάκο, τα θέλει και σενα ο... οργανισμός σου συλλογίζομαι, και προσπαθώ μετά από τόσες σκέψεις να θυμηθώ τι δουλειά έχω εγώ στην Καμάρα, ενώ μία μουσική προερχόμενη από το υπερπέραν τραβάει την προσοχή μου. Περνούν κάποια δευτερόλεπτα πρωτού συνειδητοποιήσω ότι πρόκειται για το νεοαποκτηθέν μου ringtone. Βγάζω με περιφάνια το καινούριο μου κινητό και κοιτάω παραξενεμένος την οθόνη. Τι να θέλει πάλι τέτοια ώρα η Ζωή;

«Έλα Ζωίτσα» λέω χαμογελαστός

«Δε μου λες ρε Γιώργο, μήπως έχεις ώρα;»

«Ναι είναι σχεδόν εφτά και μισή, αλλά νομίζω ότι έχεις μπερδέψει τον αριθμό μου με το 141 του ΟΤΕ...»

Και κάπου εδώ η Ζωούλα αρχίζει να ωρύεται...

«ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΡΕ ΚΑΘΑΡΜΑ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΣΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ 7 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ;»

ΣΣ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το περιοδικό 18-24 στο τεύχος Νοεμβρίου

4 σχόλια:

Jane E. είπε...

Τόσο τρέξιμο και τελικά βγαίνουμε καθυστερημένοι, sad world :p

Γείτων είπε...

" Ο άνθρωπος θεωρούσε τον εαυτό του εξυπνότερο από τα δελφίνια, διότι εκείνος δούλευε, εξελισσόταν και δημιούργησε έναν ολόκληρο πολιτισμό ενώ τα δελφίνια απλώς έκοβαν βόλτες όλη τη μερα. Τα δελφίνια θεωρούσαν τον εαυτό τους εξυπνότερα από τον άνθρωπο, ακριβώς για τον ίδιο λόγο"
Douglas Adams

Εαν το καλοσκεφτούμε, ο μόνος λόγος που υπάρχει όλο αυτό το τρέξιμο είναι γιατί είμαστε όντως καθυστερημένοι (νοητικά) :P

phlou...flis είπε...

Τελικά αυτός άργησε ή εσύ πήγες στην Καμάρα νωρίς; Γιατί όταν ανεβάινω Θεσ/νίκη, το μόνο σημείο συνάντησης που μου δίνουνε για ραντεβού είναι η ...Καμάρα. 'Ετσι γνώρισα και το ζαχαρ. Χατζής με τα υπέροχα χανούμ μπουρέκ!

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

καλο Πασχα κυριοι και καλα ξυδια!