Μία Μέρα στα ΚΤΕΛ

Υπάρχουν μερικοί άγραφοι κανόνες που ισχύουν για τους φοιτητές, και μας λένε τα εξής.Όταν ξεκινάς με ένα λεοφορείο,για να ταξιδέψεις από την γνωστότατη φοιτητούπολη - Τσιμεντούπολη Πάτρα, στα πανέμορφα Ιωάννινα, προκειμένου να ασκήσεις τα φοιτητικά σου καθήκοντα( δηλαδή να δώσεις εξετάσεις), μετά από μερικές μέρες χαλάρωσης και διασκέδασης, και ιδιαίτερα αν αποφασίσεις να ταξιδέψεις στις οκτώ και τέταρτο το πρωί, άυπνος, είσαι ένα κινούμενο πτώμα. Προχωράς προς το εκδοτηριο για να ενημερωθείς ότι το εισιτήριο έχει ακριβύνει για ακόμη μια φορά και αφού το αγοράσεις προχωράς προς την πλατφόρμα. Ενθουσιασμένος βλέπεις ότι μετα από πέντε χρόνια που κάνεις αυτό το δρομολόγιο, κάποιος αποφάσισε να αντικαταστήσει τον κινούμενο γκαζοτενεκέ με κάτι εντελώς καινούριο και σύγχρονο,το οποίο όπως σε ενημέρωσαν αποκαλείται Πουλμαν.Με ανεβασμένη λοιπόν διάθεση μπαίνεις μέσα στο υπέροχο αυτό μέσο μεταφοράς, και ετοιμάζεσαι να απολαύσεις τις ανέσεις που σου προσφέρει.

Πάνω απο τα κεφάλια των επιβατών υπάρχει ένα πολύ ευρύχωρο μέρος για να τοποθετήσεις το μπουφάν και τις χειραποσκευές σου.Φυσικά δεν θα χρειαστεί διότι στην πόρτα του λεωφορείου περιμένει κάποιος ο οποίος σε υποχρεώνει με την αγένειά του (και όχι με την ευγένεια όπως λανθασμένα θα προσδοκούσατε) να φορτώσεις στο κάτω μέρος του λεωφορείου ακόμα και το φοιτητικό σου σακίδιο.

Μπαίνεις λοιπόν μέσα, έχοντας το κεφάλι σου ήσυχο αφού τα πράγματά σου (φωτογραφικές μηχανές,γυαλιά ηλίου,Walkman,κτλ) βρίσκονται ασφαλισμένα κάτω απο δύο δυάδες βαλίτσες, και κάθεσαι στην θέση σου.Με χαρά παρατηρείς ότι το όχημα είναι μισογεμάτο(δεν θα αργήσει βέβαια να έρθει η στιγμή της διαπίστωσης ότι τελικά ήταν μισοάδειο), και ότι δίπλα σου δεν κάθεται κανείς.Υπέροχα! Πάνω απο το κεφάλι μερικών υπάρχουνε μερικές τηλεοράσεις προορισμένες για να παίζουν κάποια ταινία, που θα ελαφρύνει κάπως την τετράωρη διαδρομή.Φυσικά δεν πρόκειται να ανάψει καμία απο αυτές.Δεν πειράζει όμως.Αρκεί που υπάρχουν! Κάποια στιγμή στη διαδρομή διαπιστώνεις ότι πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να πας στην τουαλέτα.ΕΥΤΥΧΩΣ! Το λεοφορείο είναι πλέον καινούριο και διαθέτει μια ολοκαίνουρια χημική τουαλέτα σε ένα δωματιάκι δίπλα στην πίσω είσοδο! Το λέει άλλωστε και στο πίσω του τζάμι σε ένα ολοκαίνουριο αυτοκόλλητο(Ανάμεσα στο άλλο που πληροφορει για το AIR CONDITION, και ένα που γράφει: TV)!!! Ζητάς λοιπόν απο τον οδηγό την άδεια να πας στην τουαλέτα, και αφου σε κοιτάζει σαν να του ζήτησες να ξεφλουδίσει την ελιά πριν την ρίξει στο Martini σου, σε πληροφορεί ότι θα σταματήσει σε δέκα λεπτά. Σταματάει λοιπόν, σε κανένα μισάωρο, έξω απο κάποιο μαγαζί στην Εθνική, και ενώ 47 άτομα περιμένουν να κάνεις εσύ αυτά που σε προστάζει η φύση, μπαίνεις σε ένα άγνωστο εστιατόριο και ενημερώνεις ότι ήσουνα περαστικός βρε αδερφέ, είδες WC και μπήκες!

Η διαδρομή συνεχίζεται και μιας και δεν υπάρχει TV, μουσική, η οτιδήποτε άλλο λές να ρίξεις έναν υπνάκο.Και εδώ γίνεται το μοιραίο σφάλμα. Ακουμπάς τα πόδια σου στο κάθισμα!!! Μετά από αυτό, το πρώτο πράγμα που ακούς είναι μια ανθρωπόμορφη φωνή να ουρλιάζει, και να σου λέει να τσακιστείς να σηκωθείς. Ξυπνάς λοιπόν και προσπαθώντας να εστιάσεις στο βλέμμα σου διαπιστώνεις ότι το λεοφωρείο έχει φτάσει στον σταθμό και οτι το τέρας που βαδίζει έξαλλο προς το μέρος σου είναι κάποιος ο οποίος αυτοαποκαλείται «επαγγελματίας» οδηγός. Επίσης συνειδητοποιείς ότι το λεοφωρείο είναι άδειο, και μια πολύ σύντομη εγκεφαλική διεργασία, νομίζω ότι αποκαλείται συνειρμός, σε πληροφορεί ότι ο οδηγός περίμενε να φύγουν όλοι πριν να σε ξυπνήσει και ότι τώρα είσαι μακρυά από την πόρτα, μόνος, σου στο λεωφορείο με ένα νταγλαρά που σε βρίζει και σε προσβάλλει με κάθε τρόπο που μπορεί να σκαρφιστεί ο ημιανάπηρος εγκέφαλος του. Μαζεύεσαι λοιπόν στο κάθισμα και, φοβούμενος πλέον για την σωματική σου ακαιρεότητα, δεν βγάζεις κουβέντα. Πάντα φωνάζοντας σε απόσταση αναπνοής απο το προσωπό σου ο οδηγός σε πληροφορεί ότι έδωσε 8 εκατομυρια για τα νέα του καλύμματα(δεν διευκρινίζει αν μιλάει σε Ευρώ η Δραχμές. Μυστήριο…) και ότι εσύ προσπαθείς να του τα καταστρέψεις! Αφού στα ψέλνει για τα καλά, και σε κάνει σκουπίδι, αποχωρεί φωνάζοντας: Aχάριστε!!!!
Σηκώνεσαι λοιπόν, και αφού ανεπιτυχέστατα προσπαθείς επι κάποια ώρα να διακρίνεις την ελάχιστη ζημία στο κάθισμα, αποχωρείς γεμάτος ερωτήματα, και ξεχνάς τελικά την αξιοπρέπεια σου στο άδειο ντουλαπάκι των αποσκευών πάνω από το κάθισμα. Αααα! Γι αυτό υπήρχε λοιπόν...